یکی دیگر از مقدمات نماز، توجه به مکان است. مکان نمازگزار باید دارای شرایطی باشد. مهم‏ترین شرط مکان نمازگزار این است که مباح باشد؛ یعنی غصبی نباشد؛ به عبارت دیگر، حقوق مردم و نارضایتی مردم در آن نباشد. مکان اقامۀ نماز نباید شیبدار باشد، نباید پستی و بلندی داشته باشد، نباید سقفش کوتاه باشد، سقفش باید به اندازه‌ای باشد که نمازگزار بتواند بایستد و آرام باشد. نباید روی تشکی باشد که ابرش زیاد است و نمازگزار نمی‌تواند روی آن قرار بگیرد و یا در قطار، هواپیما، ماشین و... (مگر در اوقات استثنایی) نمی‏توان نماز خواند، چون یکی از ارکان نماز، نیّت و تمرکز است و این‏ها چون تمرکز را از بین می‌برد، وهم چنین در حال حرکت قطار یا هواپیما جهت قبله را تغییر می دهد و باید رو به قبله نماز بگذاریم و در حال خواندن نماز واجب، حرکت نکنیم.

لباسِ نماز نباید غصبی باشد؛ حتی اگر نخ دکمۀ نمازگزار غصبی باشد، نماز او باطل است. کسی که به حقوق مردم توجه ندارد، کسی که غش در معامله می‌کند، کسی که در معامله دروغ می‌گوید و کسی که می‌داند معامله‌اش از نظر شرعی غلط است و در آن پول تصرف می‌کند، چگونه نماز قابل قبول باشد؟! لباس نمازگزار باید پاک و تمیز بوده و تا جایی که امکان دارد، رنگ آن سفید باشد. دکمه‌هایش بسته و مرتب باشد. این‏ها از آداب نماز است.

امامان (علیهم السلام)  می‌فرمودند: سعی کنید لباس مخصوصی برای نماز داشته باشید و وصیت کنید آن را جزء کفنتان قرار بدهند.1 در آن دنیا، لباس نمازگزار به کارتان می‌آید. امروزه بانوان و دخترانِ کشورمان چادر نماز دارند؛ اما پسران و مردان لباس مخصوص نماز ندارند. خوشا به حال کسی که پیراهن و لباسی را برای این امر طراحی می‏کند. مدل ‏سازان لباس می‌توانند به این کار مبادرت کنند و هر کس از آن لباس استفاده کند، آن‏ها در ثوابش شریک هستند. این‏ها از رهنمودهای امامان ماست. بهتر است رنگ این لباسِ خاص سفید و دوختِ آن جذاب و دل‏پسند باشد. انسان‏ سازی نماز، در همین‏ جا جلوه‏ گر می ‏شود.